Το αυχενικό σύνδρομο είναι ένας ατυχής ορισμός που αναφέρεται σεκάποια παθολογία της αυχενοθωρακικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης. Δυστυχώς χρησιμοποιείται εκτενώς σήμερα ακόμα και από ειδικούς του ιατρικού και παραϊατρικού χώρου. Δεν περιγράφει καμία συγκεκριμένη παθολογία, ούτε κάποιο συγκεκριμένο χαρακτηριστικό, όπως την περιοχή της βλάβης, την ένταση του πόνου, την ύπαρξη ή μη νευρολογικών συμπτωμάτων και τη χρονιότητα αλλά και σοβαρότητα της πάθησης. Κανένας σοβαρός επιστήμονας δεν μπορεί να καταλάβει το πρόβλημα ενός ασθενούς όταν διαβάζει τη διάγνωση αυχενικό σύνδρομο και δεν είναι σκόπιμο δύο ασθενείς με τελείως διαφορετική συμπτωματολογία να εξισώνουν την πάθησή τους με αυτόν τον ατυχή ορισμό.
Οι αυχενικές παθολογίες λοιπόν, αφορούν συνήθως τις περιοχές του ινίου, αυχένα, ωμικής ζώνης και κεφαλιού. Η συμπτωματολογία περιλαμβάνει αυχενικό πόνο, αναφερόμενο πόνο στην ωμική ζώνη ή οπουδήποτε στο χέρι, πονοκέφαλο, ζαλάδα, ίλιγγο, τάση για έμετο, εμβοές, ημικρανίες, αιμωδίες, καυσαλγίες, αδυναμία και αισθητικοκινητικές διαταραχές της αυχενοθωρακικής περιοχής και του άνω άκρου. Τα αίτια είναι πολλά όχι πάντα ευδιάκριτα, διότι το ιστορικό του ασθενούς με την κλινική εξέταση και τον ακτινολογικό έλεγχο δεν έρχονται πάντα σε συμφωνία. Για αυτό το λόγο η σωστή διάγνωση απαιτεί μεγάλη κλινική ικανότητα και προσεκτική ερμηνεία των ακτινολογικών ευρημάτων και των συμπτωμάτων του ασθενή.
Τα πιο συνήθη αίτια είναι:
- Αυχενική δισκοκήλη
- Σπονδυλοαρθροπάθεια
- Τραυματικά και μετατραυματικά αίτια
- Μηχανικά-Λειτουργικά αίτια, Σύνδρομα καταπόνησης
- Φλεγμονώδεις παθήσεις
- Ψυχοσωματικές διαταραχές
Η αντιμετώπιση σε αρχικό οξύ στάδιο περιλαμβάνει τη χρήση μαλακού κολάρου (όποτε χρειάζεται), αναλγητικά και αντιφλεγμονώδη φάρμακα, βελονισμό και αναλγητικά φυσικά μέσα όπως υπέρηχο, tens, ιοντοφόρεση, θεραπευτικές θέσεις και εργονομία, καθώς και ψυχολογική υποστήριξη. Στο υποξύ και χρόνιο στάδιο, το manualtherapy, η οστεοπαθητική, ο βελονισμός, οι θεραπευτικές τεχνικές, οι ασκήσεις αυτοθεραπείας, το clinicalpilates, έχουν όλα ως στόχο την πλήρη αποκατάσταση των τραυματισμένων ιστών, την εξάλειψη του πόνου, την ενδυνάμωση των σταθεροποιών μυών και γενικά την πλήρη αποκατάσταση της καθημερινής λειτουργικότητας του ασθενούς και την εκπαίδευση στην πρόληψη νέων επεισοδίων.
Συνηθίζω να λέω πως όσο κοινή και αν φαίνεται η συμπτωματολογία ενός ασθενούς, κάθε πάθηση συνδέεται με έναν εντελώς μοναδικό ασθενή που έχει ένα ξεχωριστό ψυχοοικονομικοκοινωνικό υπόβαθρο με διαφορετική αντίληψη του πόνου και του προβλήματός του και ατομικά βιώματα που καθορίζουν και το ξεχωριστό ολιστικό μοντέλο θεραπείας και αντιμετώπισής του. Η λύση μπορεί να είναι τόσο απλή, αλλά ταυτόχρονα και τόσο πολύπλοκη, που στη θεραπευτική δε χωρούν μαγικές συνταγές, ασκήσεις και πρωτόκολλα αντιμετώπισης κοινά για όλους και διαγνώσεις γενικές και αόριστες όπως ΄΄αυχενικό σύνδρομο΄΄.
